بازخوانی اندیشه تفسیری مفسران پیرامون تسبیح به حمد در قران

در برخی از آیات قرآن از تسبیح خداوند همراه با حمد یاد گردیده به این مفهوم که هرگاه آفریدگان، خداوند را از این منظرکه دارای صفات کمال و جمال و مبدأ خیر است ستایش کنند حمد او را به جای آورده و هرگاه ذات حق را از تمام عیبها و نقصها منزه داشته او را تسبیح گفته اند و ازآنجا که هیچ موجودی قادر به دریافت کنه صفات خداوندی نیست لذا شایسته است حمد خود را با تسبیح وی قرین سازد. در این مقاله ابتدا دو واژه تسبیح و حمد مفهوم شناسی گردیده سپس در پاسخ به این پرسش که چرا خداوند در مقام نزاهت ذات خویش تسبیح را به حمد قرین ساخته و آیا مجموعه آفرینش نیز تسبیح گوی ذات باری است و آیا این تسبیح به زبان حال است یا قال؛ اندیشه تفسیری مفسران قرآن ارزیابی و در پایان تصریح گردیده که تسبیح موجودات در جهان هستی مبتنی بر زبان قال ا ست.